Feeders hotline - verhaal

Een verhaal dat ik ergens op mijn laptop vond. Heel lang geleden vertaald, uit de tijd dat telefoonseks nog heel normaal was. Het was één van de eerste verhalen die ik vertaalde. Veel leesplezier.

Feeders hotline

Het was een dagje nutteloos werkzoeken geweest voor Sara. Ze probeerde haar heil te zoeken in een kopje koffie. Op het moment dat ze koffie dronk, klonk een stem op die haar bekend voorkwam. ‘Sara, ik heb je in geen maanden gezien. Hoe is het met je?’ De stem klonk als de stem van haar vriendin Eleanore.

Sara draaide zich om en stond een moment voor een raadsel. ‘Dat is Eleanore helemaal niet,’ dacht ze. Maar ze ontdekte dat het weldegelijk Eleanore was; alleen een stuk dikker dan de Eleanore die ze van vroeger kende. Ze schrok wel, want Eleanore zag er altijd zo goed uit en nu was ze werkelijk een mollige meid.

‘He, hallo,’ zei Sara, ‘leuk om je te zien.’
  ‘Dat is mooi,’ lachte Eleanore en ging bij haar zitten, ‘er is sindsdien veel meer aan mij te zien.’
‘Ja, dat mag je wel zeggen. Wat is er gebeurd? Heb je een baantje gekregen bij een banketbakker waarbij je een enorme korting krijgt op de gebakjes?’
  ‘Zoiets, ja. Hoe gaat het met jou?’
‘Nou, eigenlijk kut, om je de waarheid te vertellen. Ik kan geen enkel baantje vinden om te kunnen eten. Heb jij misschien een ideetje voor mij?’
  ‘Nou, ja… Misschien willen ze je wel aannemen waar ik werk. Maar er is wel een zeker beroepsrisico…’ Ze gaf een zacht tikje tegen haar kleine ronde buikje, die een stukje onder haar krappe shirtje uitpuilde.
‘Waar werk je dan?’
  ‘Nou, het is voor een of andere sekslijn.’
‘Wat! Bedoel je zo’n telefoonlijn waarbij van die vieze ventjes masturberen terwijl ze met je praten.’
  ‘Zo erg is het niet,’ zei Eleanore, ‘en daarbij komt nog eens: het betaalt geweldig’
‘Echt? Hoeveel?’
  ‘Nou, ik verdien zo’n duizend gulden per week. En ik werk maar twintig uur per week.’
‘Meen je dat? Geef me maar op.’
  ‘Nou,’ zei Eleanor lachend, ‘misschien is het verstandig om wat meer ervan te weten. Ik waarschuw je: je wordt dik.’
‘Waarom dan?’

Eleanor haalde iets uit haar tas en gaf het haar. Het was een folder waarop stond:






Eronder stonden twee foto’s. Op het ene plaatje stond een knappe, zeer slanke jongedame die met een pruilmondje zei: ‘Geef me eten! Ik heb honger!’ en op het andere plaatje stond dezelfde jongedame met dezelfde kleren aan, twintig kilo zwaarder en de kleren stonden op barsten. Ze lachte, at haar laatste stuk chocolade, streelde over haar verzadigde, vooruitstekende buik en zei: ‘Dank je wel!’

Sara was verbluft en zei: ‘Dit is krankzinnig!’

‘Misschien is dat wel zo,’ antwoordde Eleanore, maar ik heb genoeg geld om mijn studie te betalen en kan zelfs wat geld op de bank storten. Het enige wat ik ervoor moet doen is eten en aan de telefoon praten.’
  ‘En video’s maken.’
‘Ach ja, maar dat is simpel. Ze filmen je alleen maar als je eet en aan de telefoon praat, en als je jezelf weegt en meet. Het is echt te gek, omdat je van de video’s royalties krijgt zolang ze ze bestellen. Zelfs als je stopt met dit werk.’
  ‘Maar hoe lang houd je dat vol?’
‘Dat is een goeie,’ bevestigde Eleanore, ‘Ik had mezelf beloofd te stoppen als ik zo dik zou zijn, als ik nu ben, maar het probleem is… Ik heb steeds meer fans! Ik kan bijna niet genoeg eten om hen te vermaken.’
  ‘Hoe bedoel je?’
‘Nou, elke keer dat je iemand aan de telefoon hebt, koopt hij wat eten voor je. Dat geld wordt van zijn telefoonrekening gehaald of hij betaalt het met zijn creditcard. In elk geval: je moet het opeten.’
  ‘Kan je niet gewoon zeggen dat je het eet.’
‘Nou, de eigenaar is een eerlijke vent. Het grootste deel van zijn telefoonservice is dat het echt is, geen bedrog. De bellers kunnen de videotape bestellen van hun gesprek met jou.’
  ‘Maar wat gebeurt er dan als je vol bent?’
‘Nou, je stopt met telefoneren tot je weer voldoende ruimte hebt. Daarna praten de bellers je wel weer om. Veel mannen bellen mij dagelijks en vragen hoeveel kilo ik aangekomen ben.’
  ‘En hoeveel kilo ben je aangekomen?’

Eleanor bloosde en zei aarzelend: ‘Nou, uh, twintig kilo zag ik vanmorgen. Misschien een beetje meer omdat ik zoveel gegeten heb vandaag. Best grappig, ik beantwoord deze vraag de hele dag, maar als ik het tegen jou zeg, schaam ik me…’
  ‘Twintig kilo! Jezus, Eleanore! Wat woog je eerst? Vijfenvijftig?’
‘Vierenvijftig.’
  ‘En je bent niet van plan om te stoppen met dit werk?’
‘Niet echt. Sara, ik verdien zoveel geld! Iedere dag meer! En er is nog iets.’
  ‘Wat dan?’
‘Het is leuk! Het eten is zo ontzettend lekker. Je wordt er echt lekker dik van. En je schaamt je er helemaal niet voor, want iedereen doet het daar. Er werken daar zoveel vrouwen die dikker zijn dan ik.’
  ‘Maar waarom willen mannen dit? Ik bedoel, jou opbellen en al dat geld betalen om je dik te krijgen?’
‘Het is iets sexueels. En het zijn niet gewone mannen; ze heten feeders en zij raken er opgewonden van een vrouw dik te maken.’
 ‘Ik geloof er geen barst van.’

Eleanore stak haar ronde buikje naar voren en gaf er een klapje op.
‘Kom op! Waar denk je dat dit vandaan komt? Ach, wat maakt het ook uit, wat denk je? Doe je mee?’
  ‘Nou… Daar moet ik even over nadenken.’
‘Natuurlijk,’ Eleanore gaf haar het telefoonnummer van het kantoor. ‘Zeg er wel bij dat ik jou erover heb verteld. Ik krijg een bonus als ik mensen werf. Dat is natuurlijk niet de reden dat ik je hierover vertel. Het lijkt me gezellig als jij er ook werkt.’

Mooi verhaal en ik wordt wel nieuwsgierig hoe dit verder gaat..... 

Mooi begin van een spannend verhaal. Ben benieuwd hoe zwaar ze worden.

Ja, ik ga binnenkort verder. Even de spanning opbouwen. Het originele verhaal is helaas niet af, maar het is opwindend genoeg om het hier te publiceren. Ik vind het in elk geval een geweldig verhaal.

Goed en lekker verhaal. Ben benieuwd.

spannend verhaal k kijk nu al uit naar het vervolg

We gaan weer verder...

2

Een aantal dagen later ging Sara naar het kantoor van de ‘Feeders Hotline’. Ze probeerde nog een baantje te krijgen en belde een aantal bedrijven op, maar niemand kon haar iets bieden. De dag voor haar bezoek aan het kantoor, had ze gebeld en ze zou morgen al kunnen beginnen. Ze was er zeker van dat ze niet dik wilde worden, maar als ze vijftien kilo zou aankomen, dan zou ze rond de achtenzestig kilo wegen en kon ze makkelijk weer op haar normale gewicht komen. Op deze manier kon ze makkelijk wat geld verdienen en kon ze onderwijl naar een nieuw baantje zoeken. Haar uitgavenpatroon zou aangenaam laag zijn en ze hoefde geen geld te verspillen aan eten!

Het kantoor was gevestigd in een groot pand vlak buiten de stad gelegen. Het zag er van binnen erg gezellig uit. Als ze het niet geweten had, dan had Sara gedacht dat ze in een normaal kantoor binnenstapte. De receptie stuurde haar naar het kantoor van Rodger Waxman. Rodger Waxman, de directeur, was een knappe, goed uitziende man die begin veertig, eind dertig moest zijn. Hij zag er zeker niet sjofel uit, zoals Sara dacht voordat ze hierheen ging. Hij stelde zich voor en bood een stoel aan.

‘Ik ben de directeur van Feeders hotline,’ zei hij tegen haar, ‘het klinkt je misschien een beetje raar in de oren, maar het is echt een goede baan. Ik begrijp dat Eleonora je wat over het werk verteld heeft.’
  ‘Ja.’
‘Heb je nog vragen?’
  ‘Ja, hoe ben je op dit idee gekomen?’
‘Nou,’ zei hij met een zuchtje, ’ik ben zelf een feeder. Ik heb er altijd van gehouden om vrouwen dik te voeren, maar ik vond nooit een goed excuus om het te doen. Het dunne meisje dat ooit dik wilde worden is op dit moment al dik. En in onze maatschappij is dik-zijn niet geaccepteerd. Totdat ik op het idee kwam om op deze manier vrouwen dik te laten worden en ze er goed voor te betalen. Ik geef ze goede arbeidsomstandigheden, een goed salaris en royalty’s en al dat soort dingen. Ik vond de manier waarop het voor hen ook wat oplevert. En het werkt goed.’
  ‘Maar wat gebeurt er dan als ze zo dik worden dat ze niet meer kunnen aankomen?’
‘Dat gebeurt niet; ze worden regelmatig onderzocht en ze moeten vertrekken voordat ze serieus problemen ondervinden aan hun gewicht.’
  ‘En wat doe je dan met ze?’
‘Nou, ik geef ze een gouden handdruk voor hun goede verdiensten en goede begeleiding. Daarnaast krijgen ze erg veel kansen om een vak te leren, als ze dat willen. Daarbij komt nog dat veel van mijn oude werkneemsters met jongens die ze aan de telefoon hebben ontmoet, zijn getrouwd.’
  ‘Echt?’ Rodger haalde zijn schouders op. ‘Tja, ik wil het niet aanmoedigen, maar als een werkneemster graag een klant wilt ontmoeten, dan onderzoek ik de persoon. Ik heb een paar erg goede detectives in dienst. Maar er zijn een aantal harde feiten als je hier werkt,’ vervolgde hij, ‘ik wil je namelijk niet bedriegen. De meeste vrouwen werken hier langere tijd; veel van hen zijn een beetje ziek de eerste week of de eerste maand; en komen langzaam een klein beetje aan. Twee tot veertien kilo in de maand. Ze kunnen gewoonlijk niet langer dan een jaar blijven. Dus je moet begrijpen dat je veel geld in een korte tijd kunt verdienen. Over een jaar zal je er een stuk steviger uitzien en naar een nieuw baantje moeten omzien.’
  ‘Ik denk dat ik zo lang niet zal blijven. Is er een minimum aantal kilo’s dat je moet aankomen?’
‘Natuurlijk niet. Je mag wanneer je maar wilt, vertrekken en ik betaal elke cent die aan jou toebehoort. En je krijgt de royalty’s van elke video van jou die we verkopen. Maar ik waarschuw je. Veel vrouwen blijven langer dan ze aanvankelijk wilden blijven. Er is een tendens om beloftes naar klanten toe te maken.’
  ‘Wat voor een beloftes?’
‘Ze willen graag weten hoe lang je van plan bent om te blijven en als je lang wilt blijven, bellen ze je meer op. Al je gesprekken zijn op video opgenomen en ik merk het wanneer je je beloftes breekt. Er is een hoge bonus als je lang blijft en als je veel aankomt, maar het wordt lager als je je beloftes breekt.’
  ‘Maar neem je mij aan?’
‘Je ziet er goed uit en ik wil je zeker hebben, maar eerst moet je nog een auditie doen,’ hij telefoneerde met zijn secretariaat. ‘Mevrouw James zal je begeleiden naar de studio en je instrueren. Voor deze auditie word je betaald; ook als je besluit om niet bij ons te komen werken.’

Mevrouw James was een knappe en dikke jonge vrouw. Sara vroeg zich af of het geen ex-feedee zou zijn. Ze bracht haar naar een mooie, kleine kamer waarin een televisietoestel, divan en een weegschaal stond. Een klein bijzettafeltje stond recht voor de divan. ‘Wil je even deze kleren aantrekken?’ vroeg mevrouw James en ze gaf Sara een legging en een T-shirt.

Sara aarzelde door de plotselinge verrassing. ‘Trek het maar aan, als je wilt,’ reageerde mevrouw James op Sara’s aarzeling en ze wees naar de deur van een kleine badkamer. Sara trok het goed aan en concludeerde dat de kleren strak en haar lichaamsvormen duidelijk liet zien. ‘Als je nu op de divan wilt plaatsnemen, dan kunnen we gaan beginnen,’ zie mevrouw James. Toen Sara op de bank ging liggen, vertrok mevrouw James en deed de deur van het kamertje dicht.

Sara zag dat er drie videocamera’s op haar gericht waren. Ze voelde zich erg ongemakkelijk en onzeker. Eleonore zou haar toch niet naar iets gevaarlijks hebben gestuurd? Het kleine speakertje op het tafeltje sprak; het was de stem van Rudger Waxman. ‘Ontspan je,’ zei hij, ‘je ziet er zenuwachtig uit. Wil je iets drinken?’ Door het kleine gat in de muur kwam een glaasje brandy. ‘Ik heb daar wel zin in,’ zei Sara en boog zich voorover om het glas brandy te pakken. ‘Hoort u mij?’

‘Ik kan je horen en zien. Dit zijn computergestuurde camera’s die je van alle kanten kunnen opnemen. Het is een beetje Big Brother achtig, dat weet ik, maar je kan ze op elk gewenst moment uitzetten. Er zit een rood knopje naast de bank waar je op kunt drukken.’ Ze testte het knopje en alle camera’s richtten zich op de grond. Daarna drukte ze opnieuw en de camera’s bewogen weer naar hun oude positie.

‘Je ziet er lief uit,’ sprak Rodger over de luidspreker. ‘Je zult het hier naar je zin krijgen. Zou je nu even op de weegschaal willen staan om jezelf te wegen?’ Ze deed wat haar gevraagd werd en ze hoorde de zoemende motoren van de camera’s die haar weg naar de weegschaal volgden. De weegschaal liet 53 kilo zien; ze moest de laatste maanden afgevallen zijn door al het lopen in de stad op zoek naar een baantje. Ik wil tien kilo aankomen en dan stoppen, bedacht ze zich.

‘Wil je nu even bij het meetlint aan de muur gaan staan, dat meet automatisch je lengte.’ Ze was precies 1 meter 65. Hij vroeg haar haar maten op te meten met het meetlint dat naast de weegschaal lag. Hij vond het grappig zoals ze het gebruikte, want ze trok iedere keer weer het meetlint langs haar lichaam totdat hij eindelijk het getal zag. ’89-61-91’ zei hij tenslotte, ‘heel goed, ga maar weer op de bank liggen… Ik zal je dadelijk bellen en doe mij dan voor als een klant.’
  ‘Wat moet ik zeggen?’ vroeg ze. ‘Moet ik niet oefenen?’
‘Wees gewoon jezelf en onthoudt dat ik een klant ben… Probeer me vrolijk te maken, zodat ik lang aan de telefoon blijf hangen en je later vaak zal terugbellen.’
  ‘Hoe werkt het eetgedeelte?’
‘Als de klant je eten aanbiedt, dan moet hij een getal op zijn telefoontoestel intoetsen en wij zorgen ervoor dat het eten via het aanvoerluikje binnenkomt.’
  ‘En wat moet ik doen als ik niets meer opkan?’
‘Dan moet je hem dat vertellen en als hij je dan toch eten wil geven, dan is het zijn probleem. En o ja, welke naam wil je hebben?’
  ‘Ik zou het niet weten? Weet u iets?’
‘Wat is je lievelingskleur?’
  ‘Groen.’
‘Nee, het moet iets exotischer klinken.’
  ‘Kameelkleurig?’
‘Kameline, dat is een prachtige naam. Nou, ik ga je straks opbellen en kijk ondertussen maar wat televisie, als je zin hebt.’

Hij hing op en ze bladerde wat in het foldertje dat op het tafeltje lag. Er stond een overvloedig geïllustreerd blaadje waarin allemaal overheerlijke, dikmakende gerechten instonden. Je kon het zo gek niet bedenken, of het stond erin. Ze deed de televisie aan en kwam op een extra kanaal terecht waarop alle menu’s stonden vermeld. Ze had voordat ze het wist haar drankje opgedronken en kreeg wel zin in een nieuwe.

Een uur ging voorbij en ze begon honger te krijgen. Ze wist dat ze veel zou gaan eten, want had vandaag nog niet gegeten en gisteren had ze maar weinig op. Het eten op de menulijst zag er overheerlijk uit en ze kon moeilijk wachten om te beginnen. Eindelijk klonk daar de telefoon en ze drukte het knopje in om te praten. ‘Ik ben Kameline,’ zei ze, ‘wie ben jij?’
‘Noem me maar Bob,’
  ‘Hoi Bob, ik vind het leuk dat je belt. Ik heb vandaag nog niet gegeten.’
‘Dat is heel erg… Hoeveel weeg je eigenlijk?’ Ze somde haar zojuist opgemeten resultaten.
  ‘Help, dat is erg dun,’ zei hij, ‘we moeten je snel dikker maken.’
‘Zeker,’ zuchtte ze, ‘ik wil mooi worden en lekker dik.’
  ‘Kan je je buik beschrijven.’
‘O, die is helemaal vlak. Mijn ribben steken meters door mijn huid. Ik moet echt nodig gaan eten.’
  ‘Wat wil je hebben?’
‘Euh, nou… Wat dacht je van een Jamaicaanse chocoladeshake en een luxe cheeseburger met patat?’
  ‘Beetje duur… Waarom neem je niet alleen de shake voor nu?’ Ze drukte de code voor een shake in en een stem op een bandje vroeg hem de bestelling te bevestigen. De telefoon piepte en met een ongelooflijke snelheid stond de shake in het aanvoerluikje.
‘O, dit smaakt goddelijk,’ vertelde ze hem, ‘ik voel dat mijn maag zich vult als ik het opdrink… Ik heb zin een hamburger…’
  ‘Goed,’ zei de stem, ‘laat me maar eens zien hoeveel je opkunt.’ Enkele piepjes klonken door de telefoon en een cheeseburger met patat stonden klaar zonder dat Sara ook maar iets hoefde te doen.
‘Hoe heb je dat gedaan?’ vroeg Sara
  ‘Ik heb een speciaal account,’ zei Bob, ‘ik kan alles wat ik maar wil voor je bestellen. Ik bel je straks terug om te vragen hoe het met je gaat,’
‘Euh… Goed, maar wil je niet horen hoe…’
  ‘Dag’

Ze at tevreden, Eleanore had gelijk. Het eten was werkelijk geweldig en verschrikkelijk voedzaam. Op het moment dat ze op de helft was, begon ze zich vol te voelen en toen ze de maaltijd opgegeten had voelde ze zich werkelijk propvol. Met moeite had ze de laatste hap weggewerkt toen het verwachte telefoontje kwam.

Het was Rodger, natuurlijk, maar bij het telefoontje noemde hij zichzelf Fred. Nadat ze zichzelf beschreef en vertelde wat ze had gegeten vroeg hij haar om haar gewicht te wegen. Ze stond langzaam op en voelde zich een beetje ziek. ‘Jezus, er is een kilo bijgekomen!’ zei ze tegen hem.
‘Heb je nog honger?’
  ‘Nou, het spijt me, maar ik ben echt vol, misschien straks…’
‘Gaat het nog een beetje?’
  ‘Niet echt, sorry hoor, maar ik ben niet gewend dit soort dingen te eten.’
‘Dat is goed; kleed je aan en kom maar weer naar mijn kantoor.’ Somber kleedde Sara zich aan. Ze wist zeker dat ze gefaald had; ze had nauwelijks iets gegeten. Toen ze in het kantoor van Rodger kwam begon ze zich te verontschuldigen.
  ‘Je hoeft je niet te verontschuldigen,’ zei Rodger, ‘je bent zo’n calorierijk menu niet gewend. We zullen je lichter eten tot je het wat gewend bent.’
‘Maar… Ik ben er niet zeker van dat ik gewend zal raken aan dit eten. Misschien kom ik helemaal niet aan.’ Rodger lachte.
  ‘Zit daar maar niet over in. Ik heb nog nooit een vrouw gekend die hier niet aankwam, als ze het niet probeerde. Je wilt toch wel aankomen?’
‘Zeker, dat is toch de eis van dit baantje. En ik wil het baantje graag hebben. Maar wat als niemand mij belt?’
  ‘O, dat doen ze heus wel. Heel veel feeders zijn geboeid door het idee dat je verandert. En als je tenslotte dik begint te worden, dan wordt het voor hen juist extra spannend. Wat mij betreft mag je hier beginnen, als je zelf wilt. Je bent iemand waar ik veel in zie.’
‘Hoe bedoel je?’
  ‘Nou, een beetje extra gewicht ziet er bij de ene vrouw beter uit dan bij de andere. Wat dat betreft ben ik een kenner en ik kan je voorspellen dat jij één van de mooiste dikke vrouwen zult worden die wij ooit gehad hebben.’
‘O, dank je,’ zei Sara; ze wist niet goed hoe ze hier op moest antwoorden.
  ‘Eleanore wil je graag even zien; ze zit in cabine 11. Vergeet niet dat je alleen naar binnen mag als het groene lichtje boven de deur brandt.’

Het groene lichtje brandde, dus ze ging naar binnen. Eleanore was schaars gekleed. Sara verwonderde zich erover hoe voluptueus haar vriendin was geworden. Haar borsten waren vol en prikkelend, haar buik rond en haar benen mollig. Eleanore draaide zich af van de camera’s en keek Sara aan.
‘Wat denk je, Sara?’
  ‘Ik denk dat ik het wel doe, of in elk geval probeer. Maar het is een beetje eng, ik heb nog niet direct ja gezegd.’
‘Dat begrijp ik; maar het is echt leuk hoor. Vertel me, wat denk jij van deze gast op deze video.’ Ze liep naar de videorecorder; een knappe man sprak naar de camera.
  ‘Ook al weet ik dat we elkaar nooit ontmoet hebben,’ sprak hij, ‘maar ik ben echt helemaal gek van je, Eleanore. Wat vind je van het idee met mij te trouwen. Alsjeblieft; ik wil je graag zien.’
‘Een klant van mij. Kijk, hier zie je zijn huis.’ Het scherm liet een ongelooflijk mooi en groot huis zien.
  ‘Ongelooflijk,’ zei Sara, ‘en hij is nog knap ook. Wil hij het echt?’
‘Ik zou het niet weten; Rodger probeert dat voor mij uit te zoeken. Ik heb al zoveel van dit soort aanzoeken gehad.’
  ‘Misschien moet ik dit baantje echt nemen,’ zei Sara geamuseerd.

Mooi en origineel verhaal!!!

Deel 3 van de Feeders hotline.

Twee dagen later begon ze dan. Ze woog haarzelf en ze woog nog altijd 53 kilo. Op het moment dat ze zat op de bank rinkelde de telefoon.
'He, Kameline; dit is Jeff. Ik zag je foto op de internetpagina van de feeders-hotline! Je ziet er echt heel goed uit.'
  'Dank je Jeff,' Sara verbaasde zich erover hoe snel haar foto door de mensen werd gezien. Rodger had haar wel iets erover verteld dat hij haar foto op het internet zou plaatsen, maar dat mensen dat zo snel doorhadden, kon ze nooit vermoeden.

'Maar je bent wel erg mager. We hebben wat vlees op de ribben nodig.'
  'Ik ben blij dat je het zegt. Ik bedacht net hoe lekker het zou zijn om een paar Belgische wafels, gedoopt in aardbeiensaus en siroop met een lekkere laag slagroom erop, te eten.'
'Ze hem op!' Ze hadden merkbaar het menu verruild voor een lichter verteerbaar menu. De wafels smaken uitermate lekker en waren niet al te voedzaam. Ze voelde zich in elk geval niet propvol zitten. Jeff sprak met haar terwijl ze at. Ze vond hem leuk om mee te praten.

'Ik begin van dit baantje te houden,' dacht ze. Maar na een burrito en een milkshake was ze vol. Ze wist nog een chocoladereep weg te krijgen; maar toen hield het ook echt op. Ze voelde zich niet zo ziek als tijdens de auditie, maar ze was te vol om nog iets weg te krijgen; en ze had slechts drie telefoontjes gehad. Er belden nog een paar jongens, toen Rodger haar belde om te vragen hoe het met haar ging.

'Zit daar echt niet over in,' zei hij geruststellend, nadat zij zich excuseerde voor haar gebrek aan eetlust, 'je zit nog volop in je training. Bovendien, je hebt al een paar telefoontjes beantwoord. Doe lekker rustig aan en doe gewoon goed je best.' Ze was een beetje gefrustreerd toen ze naar huis liep. Het eten was zo lekker dat ze echt meer wilde eten, maar ze had gewoon geen ruimte meer.

Na een weekje werken kon ze nog steeds niet veel eten. Haar mistroostige gevoel werd nog eens sterker omdat ze zag dat andere meisjes veel meer aten. Sommige aten meer op een dag dan zij in de hele week had opgegeten. Ze vertelde haar zorgen aan Rodger. 'Rustig aan,' merkte hij op, 'je bent net begonnen. Herinner je je auditie nog?' Hij keek op zijn computerscherm, waar de bestellingen op stonden die ze had gegeten. 'Bij je auditie nam je een brandy, een cheeseburger, een milkshake en een patatje; allemaal normal.'
'Normal?'
  'Ja we hebben hier verschillende gradaties van calorierijk eten. 'Extra light bevat 25% vet; Extra rich bevat 60%. Normal is dus 50%. Toen je normal nam, toen werd je ziek; we hebben dat de volgende dag in extra light. Maar ik heb langzaam het aantal caloriën opgeschroefd. Vandaag heb je een cheeseburger, patat, milkshake, een brandy een een chocoladereep gegeten; allemaal extra rich! Je meer dan twee keer zoveel caloriën gegeten dan bij je auditie!'
'Echt? Maar ik ben geen grammetje aangekomen.'
  'Nou, jij hebt een stofwisseling die het eten sneller verbrandt op het moment dat je meer eet dan gebruikelijk. Maar op een bepaald moment neem je meer calorieën dan die je kunt verbranden. Als dat gebeurt (als het al niet nu al gebeurt bij jou) dan zal je lichaam geen andere keuze hebben dan de calorieën direct aan je lichaam vast te plakken.' Sara was licht sceptisch over dit verhaal van Rodger.

De volgende dag was Sara een dagje vrij. Ze besloot om vandaag zich juist niet vol te proppen voor de verandering. Ze sloeg haar ontbijt over en besteedde de rest van de morgen om naar een nieuw baantje uit te kijken.

Ze verwachtte niet dat ze nog lang bij de feeders-hotline mocht blijven, want ze kwam geen kilo aan. Als lunch nam ze een paar crackers en een kop soep. 's Avonds schreef ze een paar brieven, in een poging voor iets anders te solliciteren en liep naar de brievenbus om ze te posten. Onderweg liep ze langs het arbeidsbureau om te kijken naar nieuwe baantjes. Rond een uur of zeven kwam ze thuis, maakte een lekkere salade en wat pasta als diner en dacht hoe heerlijk het was om eens een light menu te eten voor de verandering.

Tot haar verbazing was het eten op voordat ze het wist en ze kon het nauwelijks geloven dat haar maag totaal niet liet merken dat ze gegeten had. Voor de zekerheid controleerde ze of de pan met pasta daadwerkelijk leeg was; maar hij was echt helemaal leeg. 'Vreemd,' dacht ze. Toen haalde ze haar schouders op en ging op de bank zitten om televisie te kijken.

Op dat moment ging de telefoon. Ze nam verheugd op, maar het was haar moeder. Nadat ze met haar moeder gesproken had, besefte ze zich wat er gebeurde tijdens het telefoongesprek, een kort moment dacht ze dat het een klant was die voor haar eten geen kopen. Het telefoontje had het effect van Pavlov.

Ze kreeg een ontzettende trek en hoewel ze evenveel als gewoonlijk had gegeten en ze was de dag zelfs met een volle maag begonnen, want de maaltijd van gisteren had haar goed gevuld. 'Ik geloof dat ik werkelijk begin te veranderen,' dacht ze. Ze zat er een beetje over in, maar ze hoefde er helemaal niet over in te zitten en op dat moment liep ze naar de snackbar op de hoek.

Ze had zo'n honger dat ze alles vergat toen ze een biertje, een grote hamburger en patat met salade opat, voelde ze zich eindelijk weer een beetje tevreden. Ze probeerde er zich zorgen over te maken toen ze de snackbar verliet, maar op het moment dat ze langs de donutshop liep, kon ze alleen nog maar aan donuts denken. Ze bestelde er 10, ging naar huis en vulde de rest van haar avond met televisiekijken en zich volproppen met donuts.

Deel 4 van de Feedershotline

De volgende dag was ze eveneens vrij, maar rond het avonduur kreeg ze honger en ze besloot toch te gaan werken. Ze woog 55 kilo; dat was twee kilo meer dan op haar eerste werkdag, maar zonder haar normale verbranding door haar vele lopen. Ze keek naar haar buik. Hij leek niet veel groter dan normaal, misschien zat hij nu een beetje losser, na al die volle magen die het de laatste week te verduren had gehad. Nadat een paar vaste klanten haar hadden opgebeld om te vragen hoe het met haar vandaag ging, moest ze even wachten op het volgende telefoontje.

'Hoi Kameline,' zei een stem tenslotte, 'ik ben Phil.'
  'Leuk dat je belt Phil, ik heb nog niet gegeten vandaag en ik heb onwijze honger.'
'Ach, klein mormel… Wat erg… Ben jij niet degene die moeite heeft om veel te eten?'
  'Mijn eetlust stijgt met de dag. Gisteren had ik een dagje vrij; ik heb werkelijk als een varken gegeten. En vandaag had ik eigenlijk ook een vrije dag, maar ik ben toch gekomen omdat ik zo'n honger heb.' Ze beantwoordde de vraag van Phil wat ze dan gisteren wel niet gegeten had.
'Ik heb hier nog nooit de biefstuk gegeten, Phil… Zou jij die voor mij willen bestellen?'
  'Natuurlijk schatje. Had je nog meer wensen?'
'Nou doe maar een brandy en een patatje.'
  'Je krijgt het.'

De biefstuk smaakte beter dan welke biefstuk die ze in haar leven gegeten had. Ze at snel en voordat ze het wist, was alles op. En ze voelde zich helemaal nog niet vol. Een ander telefoontje kwam binnen en ze bestelde een groot stuk appeltaart met slagroom als toetje. Een kort moment later bestelde iemand anders nog een brandy voor haar. Een paar uur later belde Phil terug. 'Hoe gaat het met je intussen?' vroeg hij haar belangstellend.
'Geweldig,' antwoordde zij.
  'Hoeveel heb je gegeten?'

Ze keek op de print van de computer waar haar bestellingen opstonden.
'Biefstuk, patat (dankje Phil) en drie brandy's...'
  'Je hebt je lekker laten verwennen.'
'Ze maken hier fantastisch eten.'
  'Ik durf te wedden dat het dikmakers zijn.'
'Zeker; om niet te spreken van de appeltaart met slagroom, de drie kippenpootjes, twee pizzastukken en de truffel chocolade.'
  'Wauw, je krijgt echt een goede eetlust.'
'En niet alleen dat; ik leer ervan te houden om meer te eten dan ik opkan.'
  'Ben je aangekomen, denk je.'
'Nou, twee kilo sinds dat ik begonnen ben; maar het is niet gebruikelijk om twee kilo in een week aan te komen. Maar ik heb nog niet het eten van vandaag meegeteld. Zal ik even kijken?”
  'Graag.' Ze ging op de weegschaal staan en zag dat er bijna 57 kilo op stond.
'Je doet je werk goed meid,' zei Phil, 'kan je nog meer eten?'
  'Ik denk niet dat ik er nog iets inkrijg.'
'Waarom ga je niet naar de masseuse?'
  'De masseuse?'
'Ja, die is gisteren begonnen. Ze moeten het vergeten zijn om het aan je te vertellen toen je vandaag binnenkwam. Ze kan ervoor zorgen dat je weer meer kan eten.'

Enigszins verwonderd, belde Sara de receptioniste en vroeg haar naar de masseuse. Een knappe, slanke jonge dame kwam binnen. 'Hoi, ik ben Jane,' zei ze, 'voel je je een beetje vol?'
'Ja, maar wat ga je doen?' Jane moest lachen en vroeg of ze wilde gaan liggen op de sofa. Ze richtte haar gezicht op de microfoon zodat ze onderwijl met Phil kon praten en onderwijl masseerde ze de gespannen buik van Sara.
'He!' riep Sara.
  'Rustig,' zei Jane, 'o, wat voelt je buik gespannen en hard aan. Wat is die vol zeg; het lijkt wel een steen. Je hebt goed gewerkt vandaag.'

Jane masseerde haar buik met liefde en Sara voelde het eten zachtjes wegzakken, het verspreidde zich langzaam over het hele lichaam merkte ze. Ze begon zich comfortabeler te voelen en liet af en toe een boertje ontsnappen. 'O ja,' zei Jane, 'je hebt beduidend meer ruimte gekregen, geluksvogel.'
  'Geluksvogel?'
'Ja, jij kan eten en eten en je wordt mooi dik. Ik ben jaloers.'
  'Waarom word jij dan geen feedee?'
'Ik heb het geprobeerd,' zei ze droevig, 'maar ik werd echt niet dikker. Ik vind het heerlijk om erover te fantaseren dat ik dikker word, maar er gebeurt echt niets. Daarom ga ik maar anderen helpen.' Ze keek bewonderend naar de ronde buik van Sara. Jaloers op de buik van Sara?
  'Heb je zin om nog iets te eten?' vroeg Phil aan Sara.
'Natuurlijk; wat dacht je van een reuze roomijs?'
  'Waarom voer je haar niet Jane?'
'Mag ik dat doen?' vroeg Jane met een lichte vreugde in haar stem.
  'Ik wil het graag,' zei Sara.

Ze vond Jane prettig gestoord; zij en Phil vonden het goed dat ze het zachte roomijs met veel slagroom in de mond van Sara lepelde. Natuurlijk zag dit er op de video fantastisch uit. Het meeste van het ijs verdween makkelijk in de mond van Sara, maar de laatste hapjes waren iets moeilijker weg te krijgen want Sara voelde zich ontzettend vol. Het lukte haar uiteindelijk.

'Ik ben trots op je,' zei Jane toen Sara het laatste hapje had weggewerkt. Ze streek met haar hand over de opgezwollen buik van Sara, 'je hebt alles opgegeten; knap hoor.'  Sara was nog nooit in haar leven zo vol geweest. Ze moest langzaam lopen om niet te vallen door de duizeligheid. Het secretariaat vroeg of naar Rodger wilde gaan. Ze liep langzaam naar haar baas.

'Het gaat echt fantastisch; dit gaat je echt lukken Sara,' zei hij. Zijn ogen staarden naar haar opgezwollen buik. 'Je hebt vandaag goed werk verricht.'
  'Echt?' zei ze en ze moest lachen. Dat zoiets haar mocht overkomen.
'Kijk je soms als we praten met de klanten?'
  'Natuurlijk,' zei Rodger grijnzend, 'waarom denk je dat ik met deze zaak begonnen ben?'
'Vind je het niet een beetje gek?'
  'Misschien,' zei Rodger met een ophalende schouders, 'misschien moeten ze een wet maken om het te verbieden; maar ja, die is er niet.'