Verhaal "Au pair"

Ik vond nog dit verhaal ergens op mijn computer. Lang geleden vertaald en niet eerder gepubliceerd. Wat vinden jullie ervan?

Deel 1

Op het moment dat Karin examen had gedaan voor haar middelbare school, vertrok ze voor een jaar naar Boston. Daar zou ze een jaar als au pair meisje gaan werken bij een familie. Ze was altijd een tenger meisje geweest (behalve aan het begin van haar pubertijd) met een lengte van 1 meter 65 en een gewicht van nooit meer dan 50 kilo, om jaloers op te zijn. Ze sportte erg veel tot het laatste jaar in augustus; daarna vertrok ze naar Boston. Ze was erg blij met haar au pair gezin en ze hield erg veel van de twee kleine kinderen. Regelmatig stuurde ze foto’s naar ons toe, waar haar twee kindertjes en zijzelf opstonden. Ze waren erg schattig, maar ook stevig gebouwd. En na de eerste maand veranderde er niets aan Karin.

De brief van eind september bevatte een iets andere foto van haar. Ik wist niet zeker of ik gelijk had, maar haar gezicht zag er wat ronder uit dan eerst. Ik wilde mijn observaties niet delen met mijn vrouw en de rest van de familie, maar de volgende brief (van ergens eind oktober) liet een beduidend dikkere Karin zien. Haar gezicht was voller dan die van mijn herinnering en haar spijkerbroek zat een stuk strakker rond haar dijen. Ik had haar nog nooit eerder gezien met zulke volle en ronde dijen.

Mijn vrouw ontdekte ook haar nieuwe gewichtstoename. ‘Ze is dik geworden,’ zei ze, ‘ik denk dat het door al die hamburgers en zoetigheid komt, die ze daar eet. Ze is natuurlijk niet gewend aan dat eten.’ Ik bevestigde haar gedachten omdat Karin alles wat nieuw en en leuk is uitprobeert. Waarom zou ze dan niet al die onbekende zoetigheidjes proberen?

De brief van november bevatte weer een nieuwe foto. Voor het eerst vermeldde Karin in de brief dat ze ‘een paar kilootjes’ aangekomen was. Er stond in: ‘Ze hebben hier andere gewoontes als het om eten gaat. Vaak koken we helemaal niet en gaan naar de drive-in om daar een hoop burgers, patat, donuts en roomijs te halen. In het begin probeerde ik voorzichtig te zijn met al dit vette eten en ik at alleen een salade en at één of twee keer per week een hamburger. Maar na een paar weken werd het heerlijke gewoonte om het iedere dag te doen; ik zie er gewoon naar uit. En, geloof het of niet, ze hebben hier overheerlijke zoetigheid die ik nog nooit gegeten heb. Vreemd, maar ik bang dat ik een echte Amerikaan begin te worden.’ De volgende dagen na het lezen van de brief vroeg ik mij regelmatig af hoe dik ze nu zou zijn.

De volgende brief bereikte ons enkele dagen voor de kerst. We kregen de beste wensen voor het nieuwe jaar en een nieuwe foto van Karin. Op de foto stond Karin als kerstman in een warenhuis. Ze lachte vrolijk en haar gezicht was nog ronder geworden. En ook al droeg ze een wijde trui, ik zag duidelijk een buik steken door de kleding. Haar heupen zagen er breder uit al waren zij eveneens verborgen onder de wijde trui. ‘Ik zie erg uit naar het kerstfeest bij mijn familie,’ schreef ze, ‘het is daar altijd een groot feest, hebben ze mij verteld. Direct erna vertrek ik samen met een ander au pair meisje voor een korte vakantie naar Mexico. Het moet daar erg mooi zijn.’

Na ongeveer drie weken kregen we een nieuwe brief vanuit Mexico. De enveloppe voelde dikker aan dan haar eerdere brieven. Zou ze misschien enkele foto’s van haar meegestuurd hebben? Ik was ontzettend benieuwd naar haar en haar gewicht, dus ik opende de enveloppe direct. Ik had gelijk.

Voordat ik de brief ging lezen bekeek ik de vijf foto’s die ze meegestuurd had. Karin stond met haar vriendin op de foto’s op het strand en ze zag er ongelooflijk uit. Er was niets meer over van het atletisch gevormde meisje die vijf maanden eerder ons land verlaten had. Sterker dan dat ik zag een overdadig gevormd meisje in een blauw badpak waarin brede heupen en een kogelrond buikje verborgen zaten. En op iedere foto liet ze zich van een andere kant zien (ze had zichzelf nooit eerder zo uitgebreid laten fotograferen).

Foto 1: Achtergrond: een strak blauwe hemel, een even blauwe zee en een wit strand. Voorgrond: Karin recht voor de camera in haar badpak met een verkoelend en zoet drankje in haar hand. Haar glimlach bestreek haar hele ronde gezicht, zoals op elke foto. Ze kreeg werkelijk een onderkinnetje. Stevige bovenarmen en ronde en volle borsten. Haar heupen hadden een nog nooit bereikte breedte bereikt en haar dijen wulpten over het stof van de zwemkledij. Wat mooi; haar dijen waren echt mollig geworden.

Foto 2: Achtergrond: een strak blauwe hemel, een even blauwe zee en een wit strand. Voorgrond: Karin van de zijkant, met een zoet drankje in haar hand. Werkelijk: ze had een onderkin! En vanuit dit perspectief stak haar ronde buik verder naar voren dan haar volle borsten. Wat had die aan volume gewonnen! Je kon beter niet beter spreken over een kogelrond buikje, maar over een welgevormde buik van het formaat van een royale watermeloen. Ik vroeg mij af of ze geen moeite kreeg om zich voorover te buigen. Haar kont was eveneens als kool gegroeid. Ze moest sinds haar vertrek zeker vijftien tot twintig kilo zijn aangekomen, concludeerde ik.

Foto 3: Achtergrond: een strak blauwe hemel, een even blauwe zee en een wit strand. Voorgrond: Karin die in bikini op het strand zit met een zoet drankje in haar hand. Iedere ander meisje die zo zou zijn aangekomen zou zich zichtbaar voor zo’n foto schamen; Karin blijkbaar niet. Ze toonde haar nieuwgevormde vet duidelijk aan de buitenwereld. Twee stevige vetrollen puilden over haar zwembroek heen. Haar royale borstpartij diggelde zachtjes in de bh (had ze misschien een maatje te groot gekocht?); en haar dijen staken breed uit aan de zijkant, maar dat kwam omdat ze op haar voet zat. Zou ze dikker zijn geworden dan ze op de vorige foto was?

Foto 4: Achtergrond: blauwe hemel en een ijstentje. Voorgrond: Karin eet een ontzettend groot ijsje. Die moet zeker wel uit minstens acht of tien bollen bestaan. Ze glimlacht van genot en geluk. Ditmaal droeg ze een erg strakke spijkerbroek en een buikvrij topje. Haar buik was zeker vrij. De zwembandjes staken royaal over haar middel heen en het vet van haar buik puilde over haar broek heen. Die broek zat echt strak en de massa nieuwgevormd vet liet zich goed zien boven haar welgevormde dijen. De foto vertelde me dat ze nog altijd van het leven genoot; en van eten niet te vergeten.

Foto 5: Achtergrond: een eetzaal. Voorgrond: Karin en haar vriendin (eveneens een dikkertje); ze aten met zichtbaar genot iets in de trant van een Bigmac. Voor hen stond een grote maaltijd met andere hamburgers, grote hoeveelheden patat en grote bekers met milkshake. Ik bedacht mij dat deze foto zeker niet iedere dag genomen kon zijn, maar twee of drie keer per dag!

Ik begon de bijgesloten brief te lezen. Maarliefst vier kantjes vol had ze geschreven voor mij. Om te beginnen beschreef ze het kerstfeest in Boston: ‘Ik weet niet of je je het kunt voorstellen, maar we hebben alleen maar gegeten van 24 tot en met 26 december; zonder enige pauze. We sliepen enkel een paar uurtjes tussendoor.

Op de 24e arriveerden veel familie en bekenden. Ooms, tantes, opa’s en oma’s (heel vreemd maar er waren op z’n minst drie opa’s en twee oma’s aanwezig) en het feest kon beginnen. Ik bood aan om in de keuken mee te helpen, om dat al het kookwerk teveel was voor mijn au pair-moeder. Samen met twee jongere nichtjes van haar, van rond mijn leeftijd, hielp ik mee met het koken. Ze waren echt geweldig. We aten in de eetkamer gezamenlijk aan de grote eettafel, maar wij aten meer in de keuken tijdens het koken en bij het afruimen.

Later op de avond, toen de hele familie rond de kerstboom zat, maakten wij de borrelhapjes en aten de restjes van het diner… En wat gebeurdde er: een van de nichtjes vond soort keukenbarretje en toverde er een stelletje likeurflessen uit; die waren ongetwijfeld bedoeld voor het koken. Allereerst roken we aan iedere fles. De tweede ronde was een slokje van iedere fles in ieders mond.

De derde ronde (en elke ronde erna) was een halfgevuld waterglas, die we steeds aan elkaar doorgaven. Het was geweldig, met de borrelhapjes, de cake van de middag en de likeur werd het een erg gezellige avond daar in de keuken. Ik wist niet dat deze relatief slanke meisjes zoveel caloriën konden verstouwen. Na het eten van al dit overheerlijke eten, bereikten we tenslotte de bodem van de eerste fles met oranjelikeur. Het was erg gezellig en we konden nauwelijks meer lopen, dat kwam natuurlijk door de cake en de likeur. Je kunt je wel voorstellen hoe ik mij de volgende dag voelde.

Zo leefde ik dus drie dagen achter elkaar. Toen vertrokken de familieleden en de bekenden. Ik was net zo vol als de dag na de kalkoenmaaltijd van Thanksgiving. Geen enkele broek paste mij meer. Maar ik had natuurlijk kleren nodig voor de vakantie in Mexico. Daarom ging ik de 27e ‘s morgens nog snel naar de stad (onze vlucht zou om twaalf uur vertrekken!) om kleren te kopen. Ik kocht twee spijkerbroeken en een nieuwe bikini (die bleek later twee maten te groot te zijn, maar ik was bang om uit mijn oude badpak te barsten. Daar komt nog bij dat ik mijn nieuwe maten nog niet uit mijn hoofd kende.’ Ik wilde haar maten graag weten, maar ze vermelde het niet in haar brief.

‘We bereikten ons hotel in Mexico de avond van de 27e. Mijn eerste blik op de buffettafel liet het mij al zien: we zullen ons de komende weken volvreten. Ze hadden echt alles wat je je maar kon bedenken: kip, kalkoen, vis, rundvlees, varkensvlees, patat, hamburgers (echt waar hoor!), pudding, roomijs en ga zo maar door. De eerste avond at ik nog niet zo veel (ik was nog vol van de vreetpartijen van kerst), maar de daaropvolgende dagen deden we niet veel meer dan eten, slapen en zitten bij het zwembad, of we gingen naar het strand.

Een specialiteit van het hotel waren de zoete tropische drankjes en we dronken die de hele dag door, met en zonder alcohol. Dus je kunt je je wel voorstellen wat er gebeurde. We namen toe in gewicht als geen ander. Ik kon geen weegschaal vinden in het hotel (dat zal wel zijn redenen hebben, denk ik), dus ik voelde alleen maar dat mijn kleren met de dag strakker gingen zitten. De twee foto’s met mij in het blauwe badpak aan het strand zijn de eerste dag gemaakt.

Na de eerste week kon ik die niet langer meer over mijn heupen heenkrijgen, daarom droeg ik de tweede week alleen maar mijn bikini. En ik groeide in dit twee maten te groote kledingstuk, zodat hij mij als gegoten zat aan het eind van de tweede week. De foto van mij in mijn spijkerbroek is de eerste dagen gemaakt; ik denk dat je wel begrijpt waarom.

Mijn vriendin Marieke is eveneens aangekomen. Zoals je kunt zien op de foto is haar eetlust beduidend groter dan de mijne (net als haar buik overigens). Toen we teruggingen naar Boston ging ik maar eens op de weegschaal staan. En ik schrok natuurlijk vreselijk: De weegschaal liet mij het hoge getal ‘167’ zien. Dat is meer dan 75 kilo. Ik kwam aan met 50 kilo rond mijn heupen en nu weeg ik 25 kilo meer! Ik hoop dat ik de komende weken een paar kilo kan afvallen. We zullen wel zien…’

Dat was de brief van januari (vijf maanden na haar vertrek).

We hoorden niets meer van haar tot aan maart. Toen stuurde ze ons een brief, maar ditmaal had ze geen foto meegestuurd. Ze schreef wel openlijk over haar gewichtstoename en het leek erop alsof ze een beetje plezier  kreeg van haar dik zijn en dikker worden. ‘Toen ik terugkwam van Mexico ben ik gelijk gaan diëten. Ik verloor vijf kilo in twee weken omdat ik niets anders nam dan water en groenten. Toen woog ik rond de zeventig kilo.'

'De spiegel in de badkamer liet mij nog altijd mijn vooruitstekende buik zien en mijn brede heupen. Daarom besloot ik maar te stoppen met mijn dieet en ik at weer net zoveel als voor mijn dieet. Het bracht mij slechts in twee dagen terug naar 72 kilo. Maar grote liefde voor zoetigheid is de oorzaak van mijn gewichtstoename. Jill, mijn au pair moeder, vroeg mij dringend om niet mijn zoetigheid te delen met de kinderen. Ze zien er wat pummeliger uit sinds dat ik terug ben uit Mexico.'

In mei stuurde ze me weer foto’s. Ze lieten haar zien in de tuin met de kinderen bij het huis van haar gastfamilie. Het moest een warme dag zijn geweest, want ze droeg niet veel meer dan een korte broek en een t-shirt er over heen. ‘Kijk haar eens; ze wordt echt dik!’ riep mijn vrouw geschrokken. ‘Ja, het is echt een dikkertje,’ bevestigde ik, ‘kijk hoe rond haar buik is geworden; ze is definitief met diëten gestopt, geloof ik.’

Mijn vrouw vervolgde: ‘En haar borsten dreigen ieder moment door het stof heen te groeien. Waarom draagt ze geen groter t-shirt? Haar moeder schrikt zich rot als ze deze foto ziet.’ Wat mij betreft; ik was helemaal niet geschokt: ‘Misschien is ze wel trots op haar lichaam en wilt ze dat graag laten zien.’

In deze brief schreef ze: ‘Zoals je kunt zien; ik word met de maand dikker. Vandaag heb ik het hoogste gewicht bereikt, dan ooit tevoren: 81 kilo! Je zou mij moeten zien in mijn vier weken oude badpak; het lijkt er wel op of ik er ieder moment uit kan barsten. Misschien stuur ik die foto wel mee met de volgende brief.’

De volgende brief kwam enkele weken voordat ze weer zou terugkomen. Hij kwam eind juni aan en we kregen inderdaad de foto van haar in het badpak; van de zijkant gezien. Geweldig hoe een tenger, atletisch gevormd meisje kan veranderen in een overdadig gevormde vrouw. Haar buik puilde voorover als een met water gevulde ballon, waarop de volle borsten rustten. Ze had een geweldige achterpartij ontwikkeld, die naar achteren wees in twee grote bollen.

Ze stond trots met haar handen in de heupen; ze is zich altijd bewust geweest van haar mooie lichaam. Ze schreef: ‘Geloof het of niet; maar ik blijf aankomen. Vandaag woog ik 88 kilo. Dat is een toename van 10 kilo in vier weken; stel je voor 10 kilo in klein maandje! Ik eet gewoon veel te veel, maar het is zo ontzettend lekker… Een volle buik geeft mij gewoon een geweldig gevoel… Ik hoop dat jullie me nog herkennen als ik aankom op het vliegveld!’

Het was inderdaad moeilijk om haar te herkennen, toen ze binnenkwam door de deur van de hal van het vliegveld. Ja, deze jonge vrouw met een brede glimlach op haar gezicht zou misschien een beetje kunnen lijken Karin… Ik probeerde mij de foto’s voor te stellen die ze ons had toegestuurd. Ja dit was Karin! Ze zag er ditmaal nog voller uit dan op de laatste foto; en haar broek zat eveneens te strak.

‘Hoi, hier ben ik. Herken je me nog?’ lachte ze. We omhelsden elkaar; ze voelde zacht aan en ik moest met mijn gezicht een beetje vooroverbuigen naar haar om haar te kunnen kussen. Dat kwam door haar ronde buik en haar volle borsten. Toen ik haar lichaam nader bestudeerde zag ik haar buik ver over haar broek heen steken en hij hing een stukje over haar broek heen. Ze merkte dat ik keek. ‘Ja, ik ben dik geworden, is het niet?’ Ze wreef over haar ronde buik, ‘raad eens hoeveel ik weeg?’

‘Tja… 90 kilo?’
‘Meer!’

’93?’
‘Meer!’

’97?’
‘Meer!’

‘Toe, vertel het me!’
’99 kilo, gisterenmorgen. Ik kan het zelf ook niet geloven; maar de laatste twee weken heb ik gegeten alsof ik honger zou krijgen in Europa.’

‘Daar hoef je niet bang voor te zijn; we hebben een geweldige maaltijd voor je klaargemaakt bij mij thuis.’
‘Echt waar; ik heb ontzettend honger, hoewel ik in het vliegtuig heerlijk ontbeten heb.’ We gingen naar mijn auto en toen ze ging zitten maakte ze haar spijkerbroek los. Een grote vetrol stak onder haar t-shirt uit. ‘Ik moet een spijkerbroek kopen die een maatje groter is. Jezus, deze zitten zo strak; ik snap niet dat ik hem gisteren nog dichtgekregen heb.’ Ik merkte dat we er openlijk over konden spreken.

‘Wanneer ben je begonnen zoveel kilo aan te komen?’
‘De eerste maanden kwam ik maar een paar kilootjes aan; iets van 7 of 8. Ik denk dat ik bij dat geweldige kerstfeest-eetfestival ontdekte hoe geweldig het is om te eten. Joh, we aten van de vroege morgen tot de late avond aan één stuk door. En na die drie dagen zag ik eruit alsof ik zes maanden zwanger was. Ik was opnieuw 7 kilo aangekomen. In Mexico bleef ik gewoon dooreten. Ik zwelde op tot maatje 42!’

‘En toen je terugkwam in Boston sloeg de dieetkoorts toch toe?’
‘Ja, dat was maar twee weekjes; dat was zo frustrerend. In de eerste week viel ik nog wel veel af; maar de tweede week niet veel meer dan 3 kilo. Ik at alleen maar sla en viel echt niets af. Ik verloor tien kilo, maar ik zag echt totaal geen verschil in de spiegel. Mijn dikke buik stak nog altijd even ver naar voren uit. Daarom besloot ik gewoon weer te gaan eten wat ik wilde. Sinds die tijd ben ik alleen maar zwaarder en zwaarder geworden.’

‘Misschien niet gevaarlijk; maar ze zien er in elk geval op de foto beduidend molliger uit…’
‘Dat klopt, maar dat was nadat hun moeder naar het ziekenhuis moest voor twee weken. Het was niet iets ergs, maar ze moest er wel twee weken blijven. Haar man moest natuurlijk naar het ziekenhuis, dus ik moest eten koken voor mijzelf en voor de kinderen. Ik kookte altijd de maaltijden waarvan zij hielden; dus pizza, macaroni, patat en hamburgers. Normaal kregen ze dat eten één of twee keer in de maand, maar deze twee weken was een waar luilekkerland voor de twee. Ze aten ononderbroken en ik zag de consequenties pas op het moment dat Ann naar mij toekwam omdat haar broekje zo strak zat. Ik zou niet weten hoeveel kilo ze in die korte tijd is aangekomen, maar ze had een ronde buik en ze paste geen enkel kledingstuk meer. En Peter is eveneens een rond tonnetje geworden. Toen hun moeder uit het ziekenhuis terugkwam, schrok ze wel een beetje.’

‘Dat kan ik mij wel voorstellen en wat gebeurde er?’
‘Niet veel. Hun moeder wilde hen niet op een dieet zetten en ik wist alles goed te maken door te koken en de boodschappen te doen, omdat mijn au pair moeder nog te zwakjes was voor die dingen. Nou je kan je wel voorstellen dat die kinderen niet afnamen in gewicht. Sterker nog ze werden dikker. Ann’s buik puilt zover naar voren uit dat ze moeite heeft om haar schoenen te veteren. Hetzelfde verhaal bij Peter. Ik moet je zeggen dat ik het best wel erg vond dat ik die kinderen zo snel dik wist te krijgen. Maar ik was zo druk bezig met het huishouden dat ik de kinderen niet elke minuut in de gaten kon houden; wat ze nu weer aan het eten waren.’ Ze keek een beetje droevig.

‘Maar vind je het niet erg dat je dik geworden bent?’ Ik wilde weer terugkeren naar haar eigen voluptueze lichaam. ‘Helemaal niet. Het was geweldig om te zien hoe mijn buik van dag tot dag en van week tot week groeide. Soms stond ik een half uur voor de spiegel te kijken naar mijn nieuwe zwembandjes en ronde vooruitstekende buik.’

Eindelijk kwamen we thuis, waar Karin de rest van de dag nog zou blijven, voordat ze naar haar familie zou teruggaan. Die woonden een paar honderd kilometer verderop. Mijn vrouw had een typische Noordamerikaanse maaltijd gemaakt met veel hamburgers, patat en donuts. Er was genoeg cola om een heel pleeggezin van te voorzien. Karin at en dronk voor drie en genoot ervan.

Mooi verhaal Henk, heb je nog meer van soort mooie verhalen?

De mooiste verhalen staan natuurlijk op de blog onder het [Je moet geregistreerd en ingelogd zijn om deze link te kunnen zien.].

ok bedankt!

Henk schreef:De mooiste verhalen staan natuurlijk op de blog onder het [Je moet geregistreerd en ingelogd zijn om deze link te kunnen zien.].

Er staan mooie WG-verhalen op het blog.
Komen er binnenkort nieuwe WG-verhalen op het blog?

Het verhaal dat nu gepubliceerd wordt, heet Goudbuikje. Dat loopt nog even door. Daarna komt weer een nieuw verhaal...

Henk schreef:Het verhaal dat nu gepubliceerd wordt, heet Goudbuikje. Dat loopt nog even door. Daarna komt weer een nieuw verhaal...

 Super want het zijn echt goede verhalen!