Toos werkeloos

Een verhaal die ik al een tijdje terug vrij vertaald heb van een website. Te leuk om te laten liggen. Daarom zet ik hem hier. Misschien kan ik er nog wat aan verbeteren. Laat gerust weten wat je hiervan vindt.

Toos werkeloos

Het is zondagochtend en ik ben precies 6 weken werkeloos. Ik ontbijt in niet meer dan een slipje en shirtje en ben werkeloos. Ik eet 2 broodjes, een ei en 2 stukken van de boterkoek van gisteren, ben werkeloos en ik heb nog altijd honger. ‘Wie niet werkt, kan op z’n minst eten.’ Duidelijk, ik kon nog meer eten, nog 6 broodjes en twee stukken boterkoek nemen.

Het zou mijn moeder wel opvallen als ze de eetkamer binnenkwam. Ze zou weer nieuwe opmerkingen hebben. ‘Haal je dikke reet eens omhoog en ga aan het werk,’ is haar lijfspreuk van de laatste week. Eens kijken, het is zondagmorgen. Nog een broodje eten en een boterkoek.

6 weken terug had ik mijn diploma behaald als programmeur. Op dit moment worden helaas geen programmeurs gezocht. Daarom zit ik nu werkeloos thuis. Ik heb al dertig sollicitatiebrieven opgestuurd en ze zijn allemaal weer teruggestuurd. Daarom zit ik nu thuis en eet me dik, goed dik. Echt ik ben 10 kilo aangekomen in precies 40 dagen. Dat is een halve pond per dag.

Toen ik mijn examen deed, woog ik 62 kilo. Met mijn grootte van 1,75 meter had ik weliswaar geen modellengewicht, maar was toch enigszins slank. Ook nu met 72 kilo ben ik niet echt dik, eerder een beetje stevig. Alleen, waar vroeger mijn taille zat, welft nu een vetrolletje over mijn spijkerbroek. Eigenlijk heb ik van die broek een maatje groter nodig.

Als je werkeloos bent en thuis zit en met dat leven enigszins vereenzelvigd hebt, dan kun je niets anders dan eten. Eten is een heerlijk verzetje. Het vult in de ware van het woord je tijd op. Als ik dan zo volgegeten ben dat mijn buik op springen staat, dan voel ik me lekker. Mijn chips, chocolade en ijs moet ik helaas zelf kopen. ‘Je vreterij ga ik niet sponsoren,’ zegt mijn moeder. Daarom leg ik mijn eigen depot aan en let erop dat de chips nooit door iemand anders wordt opgegeten.

Als mijn moeder het afkeurend over ‘dikke reet’ heeft, dan heeft ze ergens wel gelijk. Mijn achterste heeft onvoorstelbare afmetingen aangenomen. Ergens lijkt het vet vooral daar en op mijn buik aan te groeien. Van voren zie ik eruit als een zwangere in de vijfde maand. Was zeg ik, misschien wel zesde of zevende.

Zo tegen 10 uur komt mijn moeder de keuken in om te ontbijten. ‘Goedemorgen,’ zegt ze. ‘Heb je al ontbeten?’ ‘Nee,’ lieg ik snel. ‘Ik wilde net beginnen.’ Wat een mazzel, daar komen de volgende 2 broodjes en misschien nog een flink stuk boterkoek.

Na de broodjes zit ik best wel vol, maar daar zijn nog de boterkoeken. Dat is nest een poging waard.
‘Zeg eens, is er eigenlijk nog boterkoek?’
‘Ja, er zou nog wel wat moeten zijn. Waarom? Ben je nog niet vol?’
‘Nou ja, ik heb gewoon nog zin in iets…’
Mijn moeder is vandaag goed geluimd.
‘Ja, kijk maar of er nog is. Maar je hoeft niet bij me te zeuren dat je zo dik wordt.’
‘Ik zeur niet,’ zei ik.
Ik ga naar de eetkamer, waar de schaal staat waarop precies nog zes stukken koek liggen. Eentje eet ik direct op, de tweede daarna, dan mijn moeder eentje, dan ik weer een en dan nog een en ook de laatste verdwijnt mijn mond in. Weg is de boterkoek.

‘Mijn God, Toos wat heb jij een eetlust. Je moet een beetje op je figuur letten,’ zegt mijn moeder verzoenend. ‘Mijn God,’ zoals ze altijd spreekt. ‘Sinds je thuis zit, ben je behoorlijk de breedte op gaan zoeken. Ik zie zelfs dat je spijkerbroek behoorlijk strak is gaan zitten.’
‘Ja, mama,’ zeg ik schijnbaar geïnteresseerd. Ik verzwijg dat ik in geen andere spijkerbroek meer pas. ‘Het is ook zo verschrikkelijk hier werkeloos thuis te zitten,’ zeg ik als excuus.
‘Ja, maar hoe dikker je wordt, hoe moeilijker het is om werk te vinden,’ antwoordt ze.
Maar als ik geen werk vind, dan kan ook wel dik zijn, vind ik. De koeken liggen toch zwaarder op de maag dan ik dacht. Ik ben werkelijk vol.

***
Na nog eens 4 weken thuiszitten en de nodige calorieën tot mij nemen, blijft de weegschaal precies bij 80 kilo staan. Mijn buik is werkelijk gegroeid. Ik zie het als ik naakt voor de grote spiegel sta. Hij steekt verder vooruit dan mijn borsten. Voor de eerste keer sinds maanden heb ik weer mijn maten gemeten en ik ben bijna van mijn stoel gevallen. Als ik nog eens goed nadenk was het de laatste keer 92-70-94, voordat ik 18 kilo aankwam. Nu is het explosief gestegen tot 96-84-100.

Ik probeer voor de grap mijn oude spijkerbroek aan te trekken. Het lukt me al niet om de broek over mijn voluptueuze achterste heen te krijgen, om nog maar te zwijgen over de ritssluiting die ik met geen mogelijkheid dichtkrijg. Het geeft een fijn gevoel en ik vier deze avond met een groot diner van twee pizza’s en een grote fles rode wijn. Ik ben alleen thuis en ik begin met de 2 pizza’s waarbij ik de anderhalve liter wijn langzaam naar binnen laat glijden. Tjonge, zo vol is mijn buik lang niet meer geweest en de alcohol stijgt naar mijn kop, dat ik slechts wankelend mijn slaapkamer inkom.

De volgende morgen kom ik natuurlijk niet uit bed. Een zwaar kloppend hoofd, je kent het wel. Het pijnlijkste komt nog. Met mijn dronken kop ben ik gisteravond de boel vergeten op te ruimen. De lege pizzadozen en de wijnfles heeft mijn moeder gevonden en daarbij moet ik een zeer strenge afkeurende blik over mij heen laten gaan. Ik geloof dat die niet voor de avond van haar gezicht afkomt.

85 kilo

Weer zo’n typische maandag. Mam werkt en de rest van de familie laat zich nauwelijks zien. Ik heb ’s morgens om 10 uur al de eerste doos bonbons weggewerkt. Dat is weer 1 kilo. Ik denk dat het vandaag mijn chocoladedag wordt. ’s Middags is er een reusachtige schotel met chocolademoes, die ik zo rond 3 uur heb weggewerkt. Tjonge het is niet verstandig. Ik zit en eet de hele dag terwijl ik op de bank zit. Ik voel goed hoe mijn buik bij deze 'activiteit' dikker wordt.

Een stap op de weegschaal laat zien dat mijn gedrag inderdaad niet zonder gevolgen blijft. Dat is een kilo meer dan vanochtend toen ik opstond. Als ik in dit tempo tot kerst dooreet, dan heb ik de 100 kilo bereikt. Vandaag blijft het bij ‘slechts’ 85 kilo. Het valt mee. Ahum.

Als ik naar mijzelf kijk in de spiegel, zie ik dat ik in aanmerking kom om voor de aanduiding: dik en rond gegeten. ’s Avonds moeten 3 grote repen chocolade er eveneens aan geloven. Dan heb ik wel genoeg calorieën geconsumeerd, denk ik. Ik bereken snel dat dat er ongeveer 8.000 moeten zijn.

85 kilo. Ik merk het als ik de trap opga naar de 2e verdieping. Het is ondertussen 22 kilo meer dan 3 maanden terug, zoveel als een goed ingepakte vakantiekoffer en daar komt bij dat ik nauwelijks beweging meer heb. Geen wonder dat de lucht mij te krap wordt. Ik besluit dat ik meer beweging nodig heb dan die van de televisie naar de koelkast en terug.

Daarom ga ik op dinsdag bij dit mooie weer naar het zwembad. Ik pers mij in mijn oude badpak. De stof snijdt zo diep in mijn benen dat er heuse spekrollen ontstaan. Mijn voluptueuze buik trekt onrustmakend aan de stof, maar hij houdt. Al staan de naden strakgespannen. En mijn borsten passen er precies nog in. In elk geval zit het badpak buitengewoon strak om mij heen. Ik zie eruit als een worstje in het vel. Kan ik zo wel naar het zwembad? Ik besluit om gewoon te gaan.

Ik kan inderdaad gaan, maar het zou beter zijn thuis te blijven. Allereerst tref ik mijn oude vriendin Susanne. Het is mij nooit opgevallen dat ze zulke grote ogen heeft. ‘Toos, ben jij het? Mijn God wat ben jij dik geworden.’ Ze schreeuwt het luid en duidelijk na haar eerste schrikreactie.

Het woord ‘dik’ echoot in mijn hoofd na, zoals het door de hele zwemhal moet klinken. ‘Wanneer ben jij dan aangekomen? Toen wij elkaar voor de laatste keer in juni zagen, was je nog slank.’
‘Ja, weet je, als je de hele dag thuiszit. Ik ben werkeloos.’

‘En vreet je dan maar de hele dag? Hoeveel kilo ben jij wel niet aangekomen? Wees eens eerlijk.’  Susanne bekijkt me uitvoerig van alle kanten. Ik kan niet verhinderen dat ze over mijn ronde buik aait en over mijn brede heupen streelt. ‘Je bent uit elkaar geploft. Godverdomme Toos.’

Ik ben helemaal sprakeloos over de scène die ze hier opvoert. Het is best pijnlijk. Eigenlijk ben ik best een beetje zuur van deze ontmoeting met haar. Alsof zij niet voortdurend met haar gewicht kampt. Haar gezicht wordt ook steeds ronder. ‘Ach, Susanne,’ hoor ik mij zeggen. ‘Kijk toch eens naar je eigen lijf, voordat je mij bekritiseert.’

Dat is hard, maar nodig. Ze kijkt me oliedom aan en gaat dan zonder een woord te zeggen in de richting van het zwembad. Na haar kort nagekeken te hebben komt het bij mij een beetje komisch voor. Ik sta hier met een buik als een hoogzwangere of een vrouw van middelbare leeftijd met overgewicht die 2 kinderen gebaard heeft. Bij mij moet vast en zeker puur chocoladevet zijn.

Als ik in het water ben, gaat het beter met mij. Ik haal de 1.000 meter weliswaar niet meer in 1 keer zoals 3 maanden terug. Ik moet na elke 200 meter even bij de rand van het zwembad uitpuffen. Het moeilijkste is nog om na afloop het water uit te komen. Mijn 85 kilo laat zich niet meer zo lichtjes uit het water halen dan mijn lichaam vroeger.

**

De ontmoeting in het zwembad is zo verschrikkelijk dat ik er geen zin meer in heb om het nog een keer te proberen. Ik leg me weer toe op het eten van chocolade en chips. Vandaag heb de 90-kilo-grens overschreden. Als ik zo doorga dan zit ik met meer dan 100 kilo onder de dennenboom.

Maar eerst bekommer ik mij over het probleem hoe ik mijn 90-kilo-figuur in het 60-kilo-ondergoed geperst krijg. Namelijk niet. Of de onderbroeken scheuren gelijk, of ze snijden zo diep in het vet dat ik ze nauwelijks aan kan houden. Nieuwe kopen dus. Net als een nieuwe bh, want mijn borsten zijn zo groot geworden dat ze niet meer in de oude c-cup passen. Dat is de financiële keerzijde van het eten van chocolade. Zeker in de hoeveelheden waarin ik het doe.

Kerst

Tot kerst vind ik geen werk. Daarom weeg ik op 4e advent 98 kilo. De laatste 8 daarvan zijn er sneller bijgekomen dan de andere kilo’s, althans naar verhouding met de rest. De adventstijd biedt ook zulke calorierijke lekkernijen: chocoladekransen, cake, marsepein, kerststollen en andere dingen. 

Op zondag herinner ik mij nog goed, ben ik de eerste bij het ontbijt en breek een verse marsepein kerststol aan. Nadat ik 3 of 4 stukken rijkelijk met boter en suiker heb weggewerkt, komt mijn moeder, ze drinkt een koffie en ik eet 3 of 4 stukken stol. Als zij weg is, komt mijn vader, drinkt een koffie en ik eet 3 of 4 stukken stol. De volgende is mijn broer en ik verslind weer 3 of 4 stukken stol, rijkelijk belegd met roomboter en poedersuiker.

Het is dan 11 uur en mijn broer verdwijnt onder de douche. Hoewel mijn buik op barsten staat, eet ik de laatste stukken stol weg voordat mijn moeder de keuken inkomt om het middagmaal te bereiden. Ze zet even later een groot stuk gebraden varkensvlees op tafel. Ik kan mij niet voorstellen hoe ik die machtige maaltijd wegkrijg. 

Als ik na het middageten opsta, krijg ik de indruk dat alle ogen op mijn opgezwollen buik gericht zijn. Waarschijnlijk ziet hij er niet dikker uit dan anders. Als dat het geval is dan zie ik eruit als een zwangere met overgewicht. Tenslotte ga ik zelf ook onder de douche. Het is onvoorstelbaar hoe groot mijn buik is geworden na deze morgen.

Aan kerst heb ik niet meer zulke herinneringen. Wie er was, wat ik gedaan heb enzovoorts. Ik heb met 1 ding beziggehouden: eten. Ik heb gegeten van kerstavond tot en met Tweede Kerstdag ’s avonds, nauwelijks onderbroken door slaappauzes. 

Eindelijk kan ik eten zoveel als ik wil, zonder dat iemand aan mijn hoofd zeurt dat ik te dik word. De anderen vreten ook alsof hun leven ervan af hangt. Mijn moeder loopt de hele tijd met een zwaar geweten rond en verontschuldigt zich voortdurend met ‘maar vandaag mag ik zondigen.’ 

Daarom zondigt ze ook aan de lopende band. Mijn vader heeft sowieso geen moeite met het verwerken van grote hoeveelheden voedsel in zijn maag. Ik vraag me af waarom hij daarbij niet 150 kilo weegt. Alleen een klein buikje siert zijn taille.

Nadat ik mij met Oud en Nieuw met mijn vriendinnen een stuk in de kraag gedronken heb, begint het nieuwe jaar met een kater. Ik geloof dat ik werkelijk 2 dagen nauwelijks iets gegeten heb. Dan komt daar het grote bericht: de McDonald’s in de stad is op zoek naar meisjes voor achter de kassa. Het is weliswaar niet wat ik altijd al had willen doen, maar na 6 maanden werkeloosheid is elke strohalm groot genoeg om aan te hangen. 

Ik ga erheen en word gelijk aangenomen. Als ik mij daarover verwonder bij mijn familieleden, dan is het oordeel snel klaar: ‘Heb je niet goed om je heen gekeken hoe dik die andere meiden zijn? Daar pas je prima bij.’ Ik ben toch verbaast over deze snoeiharde conclusie die ze trekken. Dat ze allemaal dik zijn, is me helemaal niet zo opgevallen. Misschien een beetje mollig, maar dik...

Gelijk op mijn 1e werkdag merk ik ook waarom de vrouwen zo stevig gebouwd zijn. Er worden aan de lopende band te grote porties bereid en die moeten dan worden weggegooid. Als men ze niet zelf heeft opgegeten. En dat is gebruikelijker.

‘Hier zijn 5 hamburgers, ze liggen er al sinds vanmorgen.’
Iemand heeft ze in een hoekje geschoven en ze zijn vergeten. Ze kunnen niet meer verkocht worden. Belinda, een voluptueuze 18-jarige schuift ze in mijn richting en zegt: ‘Hier, voor jou, je ziet er hongerig uit.’

Ik heb helemaal geen honger, maar ik kan de verleiding niet weerstaan. Iets lekkers laten liggen waar anderen 8 euro voor betalen. Maar het is toch iets meer dan ik verwacht. 'Hier, neem jij maar, ik kan niet meer,’ zeg ik tegen Belinda en geef haar het laatste broodje.

‘Dank je wel,’ zegt ze en werkt hem in een hap weg. Ze grinnikt als ze mijn grote ogen ziet. ‘Op deze manier heb ik hier in een halfjaar tijd mijn gewicht verdubbeld. Kan je het voorstellen?’

Ik sta paf. Voor mij staat een Belinda met een gigantische omvang. Haar postuur maakt het haar moeilijk door de smalle gangetjes van de keuken te manoeuvreren. Moet zij nog geen 6 maanden terug zo slank zijn geweest als voor kerst was?  

Mijn hemel Belinda is echt dik. Haar buik ziet eruit of ze meerdere kussens onder haar shirt gestopt heeft. Bij haar is het allemaal vet en ik vraag me af hoe ze het voor elkaar krijgt met dat gewicht zo lang te blijven staan.

‘Ooit woog ik 65 kilo en toen was ik al fors. Tenslotte ben ik slechts 1,65 meter groot. Nu weeg ik 152 kilo, soms wat meer, soms wat minder en mijn vriendinnen van de hogeschool herkennen mij niet meer.’

Bij mij verdeelt zich 105 kilo op 180 centimeter, denk ik. Dat scheelt en ik ben blij dat de kilo’s zich enigszins gelijkmatig over mijn hele lichaam verdelen. Al is al het eten hier wel heel verleidelijk...

Wordt vervolgd...

Eindelijk werk

Tijdens de eerste werkdag bij McDonald’s valt mij op hoe fors de kinderen zijn die hier hun middageten, de lunch voor de pauze, hun middagsnack of hun avondeten te nuttigen. Velen zien er welvarend uit met hun ronde gezicht en zo, anderen hebben een heuse buik, die zich als een bierbuik naar voren welft. Wie weet waarom ze zo dik worden, zijn er problemen in de familie of ligt het gewoon in het gedrag? In ieder geval eten ze hier niet slecht. 

De meesten laten het bij een portie friet, een hamburger of een hete appelhap. Ze komen daar wel vaak voor terug, soms meerdere keren per dag. Waar ze het geld vandaan halen, geen idee. Ik heb daar nooit geld voor gehad. Ze eten alles wat ze hier naar opeten, bovenop het eten dat ze thuis krijgen. Er zijn ook kinderen die hele maaltijden opeten en niet onderdoen met volwassenen. Dan te bedenken dat ze straks gewoon weer een avondmaaltijd thuis krijgt.

Ik herinner mij een 16-jarig meisje met een heel rond gezicht die met een grote BigMac, waarin je nauwelijks kunt bijten omdat hij zo hoog is, een grote friet, een cola en een hete appelhap aan tafel gaat zitten. In een mum van tijd is alles weg. Ik sta paf. Ik zie waarom haar gezicht zo rond is, omdat ze ook een kogelronde buik heeft, die haar knalgele shirt tot het uiterste aanspant.

Twee zestienjarige tienermeisjes, Samantha en Betsy komen ook elke dag. Ze bestellen een hamburger, cheeseburgers, McNuggets of een middelgrote portie friet en in elk geval een grote ijs. Ik ken hun gezichten uit onze buurt, ze zijn een paar jaar jonger dan ik en ik interesseer mij niet zoveel in hun. In elk geval zijn ze altijd zo dun als een lat geweest. Mijn moeder haalt ze altijd als voorbeeld voor mij aan.

Vanwege hun figuur veracht ik ze, maar nu stel ik vast dat ze zo slank helemaal niet meer zijn. Hun gezichten zijn ronder dan voorheen en als ik goed in hun spijkerbroeken kijk, zie ik stevige bovenbenen en onder de taille toont zich een niet te onverdienstelijk buikje. En de ene heeft een heel fors achterste aangemeten.

Omdat ze in de buurt van de kassa zitten te eten, kan ik hun gesprek goed afluisteren. ‘He Samantha, heb jij met kerst ook zoveel gegeten? Man, ik pas geen enkele spijkerbroek meer.’

‘Bij ons waren mijn oom en tante uit Amerika op bezoek. Er moest daarom echte kalkoen worden geserveerd, s’ middags echte cheesecake en ’s avonds steaks met patat en salade. En ik moest steeds mee-eten.’

‘Was het niet lekker?’

‘Jawel, natuurlijk. Maar ik was gewoon niet gewend zoveel te eten. Ik had gewoon een keertje een pauze nodig, maar bij ons ging het drie dagen lang zo, ononderbroken.’

‘Bij ons kookte mijn vader dit jaar en het was verschrikkelijk lekker. In elk geval kookte hij porties alsof het voor een heel elftal was. Elk van ons zessen moest eten voor twee, omdat niks mocht worden weggegooid.’

‘Mijn moeder had zoveel taart gemaakt dat we er nog een hele week na kerst van gegeten hebben. En dan kwam oud en nieuw. We waren bij vrienden en er was een reuzenbuffet. Daar moest ik ook wat van eten, natuurlijk. De volgende dag ben ik op de weegschaal gaan staan, 5 kilo erbij! Kun je dat voorstellen?’

‘Ik heb nog niet gewogen, maar het is mij wel duidelijk dat ik euh aankom. Ik zie en merk elke dag wel dat mijn buik ronder is geworden.’

‘Ik ben totaal uit alles gegroeid. Het eerste wat ik in het nieuwe jaar ging doen, was een spijkerbroek in maat 44 kopen.’

’44 is mij al te krap geworden, ik heb nu 46 nodig en dan nog zit hij veel te strak.’

Wordt vervolgd...

Veranderingen - slot

Het is al half maart en ik kan zekere veranderingen vaststellen. In elk geval bij mijzelf. Ik ben vijf kilo aangekomen, zo weinig ben ik niet meer aangekomen sinds mijn examen. Het zal wel de stress bij het werk zijn. Ik kom nauwelijks aan eten toe, omdat Belinda continu in de weg staat. Ze heeft het namelijk gepresteerd om sinds januari zeker 40 kilo extra aan te komen.

Met haar 195 kilo zo rond dat ze zich niet meer kan bewegen en overal in de weg staat. Tenslotte heeft onze chef haar ontslagen. Ik heb begrepen dat ze nu thuis zit en zich onophoudelijk volpropt. Vaak zie ik haar in de supermarkt achter een volgeladen wagentje met zoetigheid en ze wordt steeds dikker. Het zou mij niet verwonderen als ze binnenkort 200 kilo weegt.

Maar ook de klanten veranderen bijna dagelijks. De 2 16-jarige meisjes komen goed in vorm. Vrijwel dagelijks stappen ze samen de Mac binnen. Het resultaat van deze bezoekjes, begint meer en meer op te vallen. Ze zien er allebei goed doorvoed uit. Samantha heeft brede heupen gekregen, een rond achterste en er hangt een reddingsband om haar middel. Betsy is in de hogere regionen geëxplodeerd. 

Een indrukwekkende borstpartij is er gekomen en haar gezicht is helemaal bol geworden. Onder haar kin hangt een flinke onderkin die meesiddert als ze praat. Of eigenlijk vooral meeschudt als ze aan het eten is, wat ze meer lijkt te doen dan praten. Terwijl het al zo'n praatgrage meid is. De 2 vriendinnen eten cheeseburgers alsof het soepstengels zijn en vaak 3 of 4 achter elkaar. Geen wonder dat het op den duur rond de heupen gaat zitten.

Niet alleen zij worden ronder. Ik begin ook te merken dat ik langzaam verder aankom. Het is niet meer zoveel als toen ik werkeloos thuis zat, maar het gaat daarmee veel minder opgemerkt. Ik merk mijn gegroeide omvang pas als ik mijn maat 50 spijkerbroek niet meer over de heupen krijg getrokken omdat mijn buik zo dik geworden is dat hij over de taille heen hangt. 

Als ik nieuwsgierig op de weegschaal ga staan, dan stopt hij pas bij 120 kilo, ik ben toch zo’n 10 kilo aangekomen. Nou ja, hier een burgertje, daar een patatje en ook het ijsautomaat zorgt goed voor mij. Ik bedien hem graag en dat heeft gevolgen voor mijn postuur. 

Ik moet echt wat terughoudender zijn met het ijs, want zo langzamerhand gaat mijn omvang mij in de weg zitten. Om bij de tweede verdieping van ons huis te komen is een aanslag voor het hart-longen-systeem. Maar als ik dan die heerlijk ijsjes uit het apparaat draai, dan kan ik mij niet beheersen en schiet er zo een beetje in een bekertje om snel op te snoepen.

Als plaatsvervanger voor Belinda stelt mijn chef een 18-jarig meisje aan. Ze is slank, maar een neiging naar fors door haar ronde gezicht en hele kleine buikje. Het is haar af te zien dat dit niet lang zo zal blijven, ook al slaat ze deze bewering dapper in de wind. ‘Ik heb mijn eten totaal onder controle. Ik eet alleen als ik eten moet, niet meer en niet minder.’

Ondanks deze dappere taal, zie ik hoe ze steeds snel in het geniep een hamburger wegpropt achter in een hoekje. In het bijzonder doet de ijsmachine het goed bij haar. Dat geeft ze natuurlijk naar eigen zeggen nooit toe. Als er niks te doen is in de winkel, neemt ze snel een portie en mest zich onbemerkt vet. 

Al binnen een maand meen ik de eerste tekenen te zien. Onder haar schort vertoont zich een sterker welvend buikje dan toen ze begon. Na 2 maanden, het is dan intussen september, kan ze haar gewichtstoename niet meer verbergen. Haar buik welft kogelrond naar voren. Ik kan goed haar goed doorvoede achterste in de spijkerbroek duidelijk zien. 

Ik zie het bij haar komen tot iets waar het bij mij toe geleid heeft, namelijk de 130 kilo die ik nu bij mij draag. Ook niet weinig natuurlijk, maar sinds ik de heerlijke topping van aardbeien en chocola heb ontdekt, gaan die extra over de snoephapjes van het ijs heen. Heel erg heerlijk, maar ook heel erg verradelijk. 

Hoe zien we er allemaal uit als we hier nog een paar maanden zo doorgaan. Ik denk dat de dikke Belinda nog eens snel een opvolger kan krijgen...

Einde (voorlopig)

Mooi verhaal!

Dank je. Heb al verzoeken gekregen voor het vervolg. Iemand een idee welke kant het op zou moeten gaan?

Je zou haar zelfstandig laten bijkomen of een klant die haar aantrekkelijk vindt en waar ze mee gaat daten en dat ze daardoor verder aankomt

Dat is op zich wel een grappig idee. Ja. Ga eens over nadenken...